از جمله آدابی که در سیره معصومان در آغاز تولد کودک مورد توجه قرار داشته، تبریک ولادت کودک به پدر و مادر اوست.
در روایات آمده است که روزی عبدالله بن عباس در نماز ظهر حاضر نشد حضرت علی (ع) فرمود: چرا ابن عباس به نماز نیامد؟ اصحاب گفتند: صاحب پسری شده است. فرمود: بیایید با هم نزد او برویم. پس از این که نزد او رفتند امام به ابن عباس فرمود: شکر خدایِ هدیه بخش را به جای آر و هدیه ات (فرزندت) بر تو مبارک باد.[1]
امام صادق (ع) نیز می فرمایند:"مردی ولادت فرزند مردی دیگر را چنین تبریک گفت: "یهنئک الفارس" قدم سوار کار (نورسیده) مبارک. امام حسن (ع) فرمود: از کجا می دانی که او سوارکار خواهد بود؟ آن مرد عرض کرد: فدایت شوم پس چه بگویم؟ امام فرمود: بگو خدا شکر بخشنده (بخشنده ی این نعمت) را روزی ات کند و فرزند را بر تو مبارک گرداند و او را به رشد و کمال برساند(عمری طولانی به او بدهد) و تو را از نیکی او بهره مند سازد."[2]
در این جا چند نکته نمایان است:
نخست تبریک گفتن و اظهار شادمانی از تولد نوزاد از سنن و آداب اسلامی است.
دوم باید تعبیرهای تبریک آمیخته با ارزش های الهی و معنوی، آموزنده و یادآور شکر پروردگار و در برگیرنده دعا برای پدر و مادر و آینده نوزاد باشد چرا که اظهار شادمانی دیگران، به طور مستقیم در والدین تأثیر دارد و آن ها را به شکر نعمت وا می دارد که در نتیجه والدین با علاقه و رضایت کامل به تربیت کودک می پردازند و این رضایت، در کودک اثر خواهد گذاشت.
نکته سوم آن است که دعا برای سلامت و رستگاری کودک، در هر لحظه و مرحله ای از تربیت کودک مؤثر است بنابراین در تبریک ولادت نیز به آن سفارش شده است. دعا برای کودک صرف نظر از تأثیرات معنوی و جسمی، تأثیرات روانی و تلقینی نیز دارد، زیرا وقتی کودک با والدینی روبرو است که باور به خدا و استمداد از او را هر دم زمزمه می کنند او نیز بدان سو کشیده خواهد شد.
همچنین هنگام تبریک گفتن دعا برای پدر و مادر او نیز اهمیت دارد:"... خدا او را به رشد و کمال برساند و تو را از نیکی او بهره مند سازد."