مرد و اقتصاد خانواده

رسول خدا (صلی الله علیه و آله):

" بزرگ ترین پاداش را آن دیناری دارد که خرج خانواده ات کرده ای."[1]

مومن ادب شده خداوند است و هزینه زندگی خود را با کاهش و افزایش عطای الهی، تنظیم می کند. اگر خدا به او روزی دهد، وی هم به زندگی اش وسعت می دهد و اگر خدا نبخشد، به کسب حرام و طرق نامشروع، روی نمی آورد، اما انسان بخیل، در هر صورت، به کسی چیزی نمی دهد و اموالش را نزد خود نگه می دارد.

چنین شخصی، همه و حتی خود را نیز در تنگنا می گذارد و از پرداخت هزینه های اصلی خانواده نیز شانه خالی می کند و بدین سان، فشار سختی را به خانواده وارد می آورد، سختی ای که با توجه به وضعیت مالی اش برای همسر و خانواده توجیهی ندارد و تنها علت آن، خوی زشت بخل است. در این وضعیت، کمتر زنی تاب می آورد، او یا به دزدی پنهان از شوهر روی می آورد و یا حداقل در علاقه او به خود تردید می کند و متقابلا علاقه اش به همسر کاهش می یابد زیرا خود را از مال و دارایی همسرش کم ارزش تر می بیند. (از جمله آسیب های خانواده)

از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) روایت شده که می فرماید: منفورترین بندگان، نزد خدا کسی است که نسبت به خانواده اش بخل بورزد. و نیز می فرماید: بدترین مردم کسی است که به خانواده اش تنگ بگیرد.[2]

لذا در روایات آمده است: کسی که برای تأمین هزینه خانواده اش تلاش کند همانند مجاهد در راه خداست.[3]

البته میانه روی در خرج کردن نصف معیشت است.[4]

و بر اساس حدیثی از موسی بن جعفر (علیه السلام) : (که درباره خرج کردن برای خانواده سوال شده) حدّ صحیح تأمین نیازهای اقتصادی خانواده میانه دو ناخوشایند است: ولخرجی و سختگیری.