در آن زمان رسم بود که در محافل و سخنرانی های عمومی افراد با گفتن درود و یا تکبیر، سخنان و موضع گیری های سخنران را تایید می کردند.
عنوان سخنرانی «خلافت دائمی» اعلام شده است. جمعیت پیوسته زیاد می شود و حضور به اندازه ای است که حتی درخیابان ها و خارج از محل سخنرانی جمعیت در انتظار نشسته است.
در این لحظات حساس و ویژه، حاضرین برای استقبال از شهید دیالمه شعار «درود بر دیالمه» را سر می دادند و بدین وسیله مواضع اعتقادی و سیاسی شهید دیالمه را تایید می کردند.
در انتهای این جلسه، شهید این گونه سخنان خود را به اتمام می رساند:
«در ابتداي صحبت كه هنوز من نيامده بودم شما لطف كرديد، ابراز احساسات كرديد، من از همة شما متشكرم. ولي يك جمله مي‌گويم، اين را از من بپذيريد: در جامعة ما با شرايط فعلي فقط يك نفر هست كه لياقت درود شنيدن را دارد، درودهايتان را مفت خرج نكنيد و آن امام (خمینی(ره)) است.»
این کلام شهید ضمن اینکه حکایت از روح تواضع و فروتنی حاکم بر شحصیت شهید دیالمه دارد ، نشان دهنده اوج اعتقاد قلبی شهید به امام خمینی (ره) است.
در حالی که شاید سرور و رضایت از تایید های حاضران عکس العمل طبیعی یک سخنران باشد، شهید دیالمه ضمن تشکر ، تنها امام خمینی(ره) را شایسته شعار «درود » می دانست و این اعتقاد و باور خود را به حاضرین گوشزد می کند.