برای امام زمان (عج)، در غیبت کبری، رنج و درد بیش از هر زمانی است. شیعیان را می بیند ، ناراحتی های آن ها را می بیند و برای آن ها در رنج است. تمام دشواری ها، دردها و مشکلات شیعیان را می بیند. این مشکلات بر او فشار می آورد، اما در برابر همه این مشکلات صبر می کند. او شیعیان را می بیند که چگونه عاجزانه، خاشعانه و خاضعانه به سمت او حرکت می کنند، اما نمی تواند آنچه را که آنان می خواهند تحقق بخشد. بهترین نیروهای مومن را می بیند که در صحنه های جنگ، در مبارزه با کفر کشته می شوند. شیعیان و نیروهای مقابله گر با کفر و شرک و نفاق را می بیند اما مستقیما نمی تواند به آن ها کمک کند، بلکه غیر مستقیم به آنان کمک می کند.[1]
لذا صبر و بردباری امام زمان (عج) از ایوب -پیامبر الهی- بیشتر است. بیش از هزار و چهارصد سال است که صبر کرده است.
با وجود این مشکلات، دقیق تر که بنگریم، هیچ یک از اینها ناراحتی و درد عظیم امام زمان (عج) در این دوره نیست. بلکه رنج اصلی او همان مشکلی است که همه انبیاء و اوصیا در آن مشترک بودند که همان مساله ربوبیت است.
در این معرکه، در یک صف انبیاء ، مومنین، معتقدین قرار گرفتند که بر این باورند بشریت راهی به هدایت ندارد و راه و مسیر هدایت باید از طریق خدا در اختیار انسان گذاشته شود، در مقابل این صف، صف دیگر می گویند که ما برای خودمان فکر می کنیم، نیازی به مسیر هدایتی که از طریق خدا به ما معرفی شود نداریم.
برگزیده ای از سخنرانی «تبیین تبیین جهان (10) »
[1] به نظر می رسد این سخنان را امروز با توجه به اوضاع منطقه خاورمیانه به ویژه اوضاع یمن و بحرین و عراق و سوریه بهتر درک می کنیم. گویا شهید دیالمه امروز در کنار ما است و اینگونه سخن می گوید.