پرداخت جريمه زنان روبنده پوش توسط تاجرفرانسوی

خواهر من آزادانه هر جا که می خواهی بیرون برو، من جریمه اش را می پردازم[1]

این سخن يک تاجر فرانسوي-الجزایری به نام «رشيد نقاز» است.

 بررسی یک قانون در فرانسه و بلژیک

طبق قانونی در فرانسه و بلژيک  استفاده از  پوشش  برقع و روبنده برای زنان محجبه ممنوع است و این زنان به دلیل این نوع پوشش مورد تعقیب قضایی قرار می گیرند.

فرانسه نخستين کشور اروپايي است که ممنوعيت پوشش برقع و روبنده را در اماکن عمومي تصويب کرد. دولت فرانسه پوشش حجاب و روینده را مایه ننگ و ذلت زنان می داند. پس از فرانسه کشورهایی مانند بلژیک نیز این قانون را به تصویب رساندند.

 ماجرا چیست؟
به نقل از رويترز، يک تاجر فرانسوي-الجزایری جريمه دو زن بلژيکي روبنده پوش را پرداخت . وی در آگوست 2011 با سفر به بروکسل و پرداخت جریمه دو زن روبنده پوش و همچنین پرداخت جریمه 75 یورویی زنی در شمال غربی فرانسه این حرکت را آغاز کرد.

«رشيد نقاز» تاجر فرانسوي صندوقي را با بودجه يک ميليون يورو راه اندازي کرده تا جريمه پوشش صورت زنان روبنده پوش در هر جای دنیا را پرداخت کند.

 او گفت: "یک میلیون به نظر زیاد می آید ولی برای حفاظت از آزادی میلغ قابل توجهی نیست و من امیدوارم افراددیگری برای مبارزه با این قانون به من بپیوندند."

«رشید نقاز»  با بیان اینکه اکنون 2000 مسلمان در فرانسه از پوشش نقاب استفاده می کنند در جمع خبرنگاراني که در مقابل دفتر شهرداري در بروکسل جمع شده بودند گفت: "فرانسه و بلژيک تصميم به ممنوعيت اين پوشش کرده اند و براساس آن آزادي زناني که از اين پوشش استفاده مي کنند را نقض کرده اند". 
اين تاجر فرانسوي در حضور دو زن روبنده پوشي که جريمه آنها را پرداخت کرده بود گفت: "من اين قانون را غيرقابل قبول مي دانم و اعتقاد دارم که اين دولتهاي اروپايي با تصويب اين قانون حقوق فردي را ناديده گرفته است."

«رشید نقاز» درنظر دارد هر دو کشور را به يک چالش حقوقي بکشاند و در اين رابطه گفت: عليه دولتهاي فرانسه و بلژيک در دادگاههاي ملي آنها شکايت می کند و پس از آن شکايت خود را به دادگاه حقوق بشر مي برد تا براي نقض حقوق فردي مورد محاکمه قرار گيرند.[2]

برخی از منتقدان وی این حرکت او را یک حرکت سیاسی برای جلب رای مردم دانسته اند. او در سال 2007 یکی از کاندیدهای احتمالی ریاست جمهوری فرانسه بود.[3]

آن طرف تر از ماجرا

چرا در کشورهایی مانند بلژیک و فرانسه قانونی وجود دارد که از پوشش برقع یا روبند منع می شود؟

*حجاب لباس باور و اعتقاد

در یکی از آیات قرآن حجاب این گونه معرفی شده است: «يُعْرَفْنَ فَلا يُؤْذَيْنَ»[4] این آیه به این معنا است که پوشيدن لباسى كه معرّف شخصيّت زن و تأمين عفّت و آبرو باشد، لازم است و نوع لباس آنان، مى‏تواند معرّف شخصيّت، مكتب و هدف آنها باشد. [5]

حجاب نماینگر و معرفی کننده اعتقاد زن مسلمان است. حجابِ یک زن، بیان می کند که من یک مسلمانم و تسلیم دستورات خداوند و فرستادگان او هستم. بنابراین حجاب لباس باور و اعتقاد یک زن مسلمان است. همان باوری که بین مسلمانان با دیگران فرق می گذارد.[6]

به نظر می رسد دولت های فرانسه و بلژیک به درستی و خوبی دریافته اند که حجاب نمادی برای معرفی فکر و منطق یک زن مسلمان است . فهمیدند حجاب تنها  یک لباس معمولی نیست، بلکه لباسی برای معرفی باور مومنان به دین اسلام است.

این قوانین نشان دهنده رعب و ترس دولت مردان فرانسوی و بلژیکی  از ترویج و تبلیغ نمادهای اسلام است. نمادی که پرچم وجود یک زن مسلمان است و با دیدن این پرچم ، غیر مسلمانان را می تواند به تفکر و تحقیق در  باورهای اسلامی بکشاند.

*آزادی معنوی

نکته جالب در این ماجرا سخنان «رشيد نقاز» است. «رشيد نقاز»  چه دیدگاهی درباره حجاب زنان مسلمانان دارد؟  او به عنوان کسی که صندوقي را راه اندازي کرده تا جريمه پوشش صورت زنان روبنده پوش  را در هر جای دنیا را پرداخت کند، حجاب را چگونه می بیند؟

پاسخ این سوال را در صحبت های او می توان یافت. اینگونه سخنان او مانند «حفاظت از آزادی» ، «نقض آزادی زنان»، «نادیده گرفتن حقوق فردی زنان» قابل توجه است. «رشید نقاز» این را دریافته است که آزادی فقط در چارچوب های تعاریف غربی معنا نمی شود. آزادی برای انجام دستورات خداوند همان آزادی حقیقی است و حقوق این زنان مسلمان  باید محترم شود.
نکته  ایی برخی مسلمانان ایرانی هایی به آن توجه ندارند و به ویژه مطرح کنندگان آزادی های یواشکی از آن غافلند که آزادی به معنای افسار گسیختگی نیست، بلکه آزادی در چارچوب دین و دستورات الهی آزادی حقیقی است که می توان را آزادی معنوی نامید که در طبق این تعریف آزادی های دیگر اسارت و در بند بودن است.

*هزینه ای برای باور دیگران

«رشيد نقاز» برای باور و اعتقاد زنان مسلمان هزینه مالی صرف می کند. برای آنکه آنان به حجاب خود پای بند بمانند و این قانون به حجاب آنان لطمه ای وارد نکند. ما به عنوان یک مسلمان ایرانی که شرایط مهیا تری را دارا هستیم، برای باورهای خود چه هزینه ای می دهیم؟ چه قدر حاضریم هزینه جانی و مالی و آبرویی و یا مالی برای دین خود بدهیم؟