امام صادق(ع) در باب صفات الشيعه می فرمایند: « شيعيان ما افرادي هستند كه وقتي از آنها تمجيد مي‌شود اصلاً شادمان نمي‌شوند و در مقابل وقتي تكذيب مي‌شود اصلاً ناراحت نمي‌شوند.» يعني شیعیان اتصالشان به ملاک های الهی است و كاري ندارند كه مردم چه فكر مي‌كنند.
البته به معناي اين نيست كه برای عمل به این سخن حضرت، اصلا رأي و آراي مردم را در نظر نگيريم. بلکه به اين معنا كه ما تحت تأثير آنها نباشيم. زیرا ما به خوبی مي‌دانيم كه اکثرمان بيشتر از اينكه خودمان باشيم، يعني بيشتر از آنكه خودمان زندگي كنيم، ديگران در وجود ما زندگي مي‌كنند. پیوسته به فکر رای و نظر دیگران هستیم. مثلا من وقتي مي‌خواهم بیرون بروم، خود را در آیینه نگاه مي‌كنم كه دیگران از اين قيافه ام ،خوششان مي‌آيد يا نه؟
مثلا اگر بگويند اين قيافه خوب نيست يا اين يقۀ كُت بد است، يك يقۀ كُتي درست مي‌كنم كه آن افراد بگويند خوب است. خب حالا ما اين حرف را بزنيم خوششان مي‌آيد یا نمي‌آيد؟ اين كار را بكنم مردم می گویند خوب است يا خوب نيست؟ یعنی برای بسیاری از ما ملاك‌های زندگی مان خوش‌آمدن یا بد آمد دیگران است و در واقع دیگران بيشتر از خودمان در ما زندگي مي‌كنند. در حالی که شیعیان واقعی، اتصالشان فقط به ملاک های الهی است و تحت تاثیر رای و نظر دیگران نیستند.
انسان در درجات معنوی، هرچه‌قدر بالاتر برود، ميزان منيّت‌هایش پايين‌تر مي‌آيد. به همین دلیل شما نگاه كنيد امام خمینی وقتی سی ميليون نفر در آنجا برایش درود مي‌گويند، اصلاً خم به ابرو نمي‌آورد، چون طبق فرموده امام صادق (ع) تمجیدها شادمانش نمی کند.
برگزیده ای از سخنرانی «در نیمه شعبان» موجود در رایت بیداری5