در بیان حجت های الهی به چند صفت به طور ویژه سفارش شده است که از آن جمله می توان به رازداری و رازپوشی، نرمی و ملاطفت و شکیبایی در سختی ها اشاره کرد.
یک مسلمان و دیندار باید خود را به این صفات متصف کند تا ایمانش را به درجه کمال برساند، از امام رضا علیه السلام روایت شده كه فرمود:
ايمان مؤمن به درجه كمال نرسد مگر آنكه در وى سه منش پديدار شود:
و آن شيوه و طريقهاى از خداوندش، و راه و رسمى از پيغمبرش، و روشى از ولىّ و رهبرش مىباشد؛
امّا راه و رسم پروردگارش رازپوشى است كه خداوند عزّ و جلّ فرموده: عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ (او داناى پوشيده و غيب است و أحدى را بر آن آگاه نگرداند، مگر آن كسى را كه پسنديده و برگزيده باشد از پيغمبران- جنّ: 26 و 27)
اما شيوه پيامبرش با مردم به نرمى و ملاطفت رفتار كردن است. چون پروردگار پيامبرش را به مدارا با مردم دستور داده و به او فرموده: خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلِينَ (فرا گير صفت بخشودگى را و دستور ده مردم را به نيكوئى و از نادانان روى گردان اعراف: 199)
و امّا روشى كه از امام خود بايد آموخت، شكيبائى نمودن در سختى و زيان است، خداوند مى فرمايد: وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (و بردباران در سختىهاى سهمگين و در تنگدستى و رنجورى و هنگام گير و داد نبرد، آنان كسانى هستند كه راست گفتند و ايشان همان پرهيزكاران مىباشند- بقره: 177).
معاني الأخبار / ترجمه محمدى، ج1، ص: 406