حركت ائمه ی ما داراي مقاطع ویژه و حساب شده‌اي است که در آن مقطع زمانی، هر امام(ع) مطابق شرایط، برنامه‌اي را برای مقابله با انحراف، پايه‌گذاري مي‌كند. بر این اساس حرکت عاشورا، زمينه‌ساز خواهد شد براي بذري كه امام سجاد(ع) در اين خون‌ها مي‌نشاند و پس از آن نیز آنچه امام سجاد (ع) پايه‌گذاري مي‌كند، در زمان امام باقر(ع) گسترش آن بيشتر مي‌شود.
این بذر در زمان امام صادق(ع) بار مي‌دهد و گسترش پيدا مي‌كند. به طوری كه كلاس‌هاي درس چهار هزار نفري تشكيل مي‌شود. در حقیقت، اين كلاس‌هاي درس چهار هزار نفري ثمره و نتیجه دانه‌اي است كه در زمان امام سجاد (ع) كاشته شد.
در جریان امامت، دوران هر یک از ائمه(ع)، دارای شاخصه هایی است. از زمان امام صادق (ع) يك اصل كلي داشته و آن اصل «رسواگري» است. اهل بیت (ع) در این دوره زمانی می کوشیدند كه فاسد بودن مبنای فکری و رفتاری خليفه را نشان بدهند و خلافت را رسوا كنند.
لذا امام صادق(ع) شاگرداني را مانند هشام بن حکم تربيت مي‌كرد و آنان را به ميدان مناظره عرضه مي‌كرد تا با گروههای صاحب ادعای آن زمان مانند فقها، متصوّفه و... بحث كنند.
اين شاگردان در میان گروههای مختلفی از صاحب نظران وارد مي‌شدند و با آنان مناظره می کردند و هر گاه از پاسخ مغالطه‌كاري های مخالفان عاجز می شدند، برای یافتن پاسخ به امام مراجعه می کردند. سپس حضرت دوباره آنان را به لحاظ فکری تغذیه و تقویت می کردند.
به این ترتیب هم اصحاب ویژه در این مکتب تربیت می شدند و هم انحرافات فکری جامعه به مرور اصلاح می شد.
برگزیده ای از سخنرانی «خلافت دائمی» و « امام سجاد، حماسه عبادت»