شهید دیالمه اهل دعا و مناجات بود، دعا که می خواند تنها برای این نبود که ثوابی ببرد او دعا را رابطه ای می دید میان خود و خدایش.
من خود شاهد بودم که در طول دعای کمیل سر از سجده برنداشت و اشک ریخت.
صدای اذان را دوست داشت، وقتی صدای اذان بلند می شد انگار خستگی تمام روز که کار کرده بود از تنش بیرون می رفت، اگر ناراحت بود با صدای اذان روحیه اش تغییر می کرد.
به صوت قرآن عشق می ورزید. قرآن که پخش می شد انگار از این عالم جدا می شد. این ها اغراق نیست گوشه هایی از حقیقتی است که ما دیدیم. او روی خودش کار کرده بود.(به نقل از مهندس مهدی صالحی نژاد از قدیمترین دوستان شهید)