علی (ع) همان فردی است که وقتی معاویه از فردی پرسید : علی را چگونه یافتی؟ آن فرد پاسخ می دهد:
به خدا قسم اگر او انباری از کاه داشته باشد و انبار دیگری از طلا، ابتدا طلاها را در راه خدا می دهد. او وقتی می خواست محل بیت المال را بعد از تقسیم، جاروب کند، دائماً با خود زمزمه می کرد: ای طلا و نقره ها، علی را رها کنید و بروید دیگران را فریب بدهید.
علی (ع) همان فردی است که وقتی در حضورش از او تعریف و تمجید می کنند، این چنین با خدایش سخن می گوید:
خدایا، تو مرا بهتر از من می‌شناسی، من هم خودم را بهتر از این مردم می‌شناسم، مرا از آنچه اینان می پندارند نیکوتر قرار ده، و از آنچه که نمی‌دانند در گذر.[1]
علی (ع) همان فردی است که بعد از به زمین زدن «عمرو بن عبدود»، از سینه او بلند می‌شود و قدم می‌زند و بعد بر می‌گردد و سر او را قطع می‌کند.[2] وقتی از او دلیل این کار را سوال می کنند، این چنین پاسخ می دهد:
میزانی از خشم در من وجود داشت ، احساس کردم که اگر در چنین حالتی این فرد را بکشم، به خاطر الله نبوده، بلکه بخاطر خشم خودم بوده است، به همین دلیل راه رفتم تا خشمم فرو نشیند و سپس او را بکشم.
برگزیده ای از سخنرانی های : «صبر ضابط حرکت بر صراط مستقیم» ، «صیرورت انسان بر صراط مستقيم» ، «حق خود انسان» ( موجود در رایت بیداری 1 و 2 )