فضيل بن يسار گويد:
«از امام صادق عليه السّلام در مورد معنى فرمايش خداى عزّوجلّ سؤال كردم كه مى فرمايد: يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ (روزى كه هر گروهى را باپيشوايشان فرا مى خوانيم)
آن حضرت فرمود: اى فضيل امام خود را بشناس، كه تو چون امام خود را بشناسى به تو زيانى نمى رسد خواه اين امر(فرج) پيش افتد يا تأخير كند، و هر كس امامش را بشناسد سپس پيش از آنكه صاحب اين امر قيام كند وفات يابد همانند كسى است كه در سپاه آن حضرت نشسته باشد بلكه نه، (بهتر بگويم) به منزلهكسى است كه زير پرچم او نشسته باشد»
محمّد بن يعقوب كلينىّ گويد: بعض اصحاب، (اين قسمت را) چنين روايت كرده اند: «همچون كسى است كه در ركاب رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله به شهادت رسيده باشد».[1]
[1] ابن أبي زينب، محمد بن ابراهيم، الغيبة (للنعماني) / ترجمه غفارى، 1جلد، نشر صدوق - تهران، چاپ: دوم، 1418ق / 1376ش، ص460